Dode moeders

Dode moeders
Zijn als al lang verwelkte bloemen
Ooit glorieus en hartgrondig
Op wat water na, onvoorwaardelijk

Dode moeders zijn als een gekapt bos
Ooit bescheiden in hun allesomvattende missie ons van adem te voorzien
Van verwondering
Van ongerepte paden

Boze moeders
Verdwijnen als sneeuw voor de zon
Overschaduwd door herinneringen
waarin ze als een aquarel aan de horizon verschijnt
Haar oogopslag ontspannen
Haar glimlach bedenken we er zelf bij

Dode moeders zitten ’s ochtends in je buik
In een omgekeerde wereld
Hun tastbaarheid te verkondigen
Duwen liever niet, maar toch, tegen dat zware ding in je keel

Er is misschien wel niets in de wereld dat zo wel en nooit de bedoeling kon zijn
Dode moeders lieten ons zien waar het licht is
Maar verdwijnen zelf het donker in.

(Afbeelding: Stilleven met vruchten en bloemen, Balthasar van der Ast 1620 – 1621)